„Pułapka uczuć” - Colleen Hoover

Witajcie!

Pamiętacie może moją recenzję Maybe Someday? Ta książka była OK, po prostu OK. Dlatego też nie byłam przekonana co do innych powieści tej samej autorki i do tej pory zastanawiam się czy to jakaś siła magiczna mnie tchnęła, żebym z bibliotecznej półki porwała Pułapkę uczuć czy zrobiłam to podświadomie. Cokolwiek to było... DZIĘKUJĘ CI NIEZIEMSKA SIŁO, ŻE MNIE DO TEGO ZMUSIŁAŚ!

   Dotychczas szczęśliwą rodzinę Layken, opuszcza ojciec. Dziewczyna z matką i młodszym bratem zmuszona jest przeprowadzić się z Teksasu do Michigan. Na pozór zwykła zmiana miejsca zamieszkania sprawia, że jej życie obraca się o sto osiemdziesiąt stopni. Lake poznaje Willa Coopera, który niemal natychmiast sprawia, że motyle w brzuchu dziewczyny dają o sobie znać. Wkrótce jednak dowiaduje się dosyć... niewygodnej prawdy o chłopaku. Czekają ją miesiące cierpienia czy ckliwe chwile spędzone z najbliższym?

„Znajdźcie równowagę pomiędzy głową i sercem.”

Powiem tak. Po pierwsze nie potrafię oddać w opisie tego jaka ta książka jest na prawdę. Po drugie, nie wiem od czego zacząć. Już od bardzo dawna żaden autor nie potrafił mnie zachwycić młodzieńczą miłością. Ba! Pani Hoover z początku w ogóle do mnie nie przemawiała, co gorsza, czytając Pułapkę uczuć w pewnym momencie poczułam aż obrzydzenie. Więc skąd mój nagły zachwyt i zaniemówienie? No właśnie, sama nie wiem. Nie umiem tego wyjaśnić logicznie. Nie wiem jak do Was mówić (tzn. pisać oczywiście), żeby nie zdradzać ważnych wątków, którymi nie wypada się dzielić z ludźmi nieczytającymi tej książki. Powiem tylko tyle, że związek Willa i Layken jest bardzo... bardzo nietypowy. Rozwija się szybko, to fakt, a już w pierwszym rozdziale prawie dochodzi do pocałunku. Mimo wszystko autorka nie przesadzała ze słodkościami. Na kolejnych stronach następuje, właśnie, coś czego nie da się opisać. Siedziałam z otwartymi ustami w bezruchu i zastanawiałam się czy czytać dalej. Od razu przypomniały mi się wszystkie FanFiction z Wattpada. Miałam zamknąć książkę i wziąć się za coś innego, ale (i tutaj po raz kolejny dziękuję Ci magiczna siło) nie mogłam, byłam tak zaciekawiona co się dalej stanie z bohaterami, że zapomniałam o rzeczywistości. Wielka pochwała dla Colleen Hoover, że nie zamieniła pięknego i jednocześnie bolesnego wątku miłosnego w suchą i naciąganą „miłość”.

„Masz już osiemnaście lat. Moich randkowych porad wystarczy ci na całe życie. Ale na wszelki wypadek jeszcze raz ci je streszczę. Nie zamawiaj niczego z cebulą albo z czosnkiem, nigdy nie zostawiaj drinka bez opieki i zawsze się zabezpieczaj”

   Dosyć mojego rozwodzenia się, bo i tak słów mi brakuje. Skupię się na postaciach. Layken. Ja jak to ja, nie lubię większości żeńskich postaci. A co z Layken? No cóż, niczym się zbytnio nie wyróżniała. Z początku aż irytująca. Jednak z czasem, kiedy poznaje nowych przyjaciół nieco się zmienia na lepsze, a właściwie to oni zmieniają ją. Jak się okazuje, później jej się to przydaje. Przy Willu zachowuje się jak typowa, przeciętna i denerwująca nastolatka. Ale co zrobić, ja na jej miejscu postępowałabym podobnie. A skoro już o Willu mowa... Ehmm... Z jednej strony kocham, z drugiej nienawidzę. Dlaczego? Chyba nie muszę wspominać, że autorki mają skłonności do tworzenia idealnych mężczyzn, przez których mam zbyt wysokie wymagania, a to prowadzi do wiecznego bycia starą panną. Bardzo przystojny facet, który kocha poezję i sprawia, że nogi stają się jak z waty. To chyba jest wystarczający opis.

   Co do samej fabuły. Wydawała mi się bardzo przewidywalna, jednak na szczęście akcja potoczyła się po zupełnie innych torach niż moje rozumowanie. Przez chwilę zastanawiałam się czy wszystko jest logiczne i pasujące do reszty. No cóż, jak się okazuje, tak. Oryginalny pomysł zrealizowany w oryginalny sposób. Podziwiam i doceniam pracę i emocje jakie autorka włożyła w napisanie tej powieści.

„Nie podchodźcie do życia zbyt poważnie. Dajcie mu w pysk, kiedy na to zasługuje.”

   Cały tekst ma wiele wspólnego z zespołem country The Avett Brothers. Co jak co, ale Pułapka uczuć bardzo mi ich przybliżyła, a że jestem wielką fanką takiej muzyki, od razu zakochałam się w piosenkach tego zespołu! Oczywiście dużo cytatów z utworów też się znajdzie! I to własnie one zachęciły mnie do poznania The Avett Brothers. Was również do tego zachęcam, bo dodaje on niesamowitego klimatu do całej książki i pomaga zrozumieć wiele ważnych kwestii.

   Książkę czyta się niezwykle szybko. Język nie jest kłopotliwy czy trudny, ale nadal pozostaje piękny. To samo tyczy się wierszy umieszczonych na kartach tej powieści, które nie raz doprowadziły mnie do płaczu, mimo banalnych i czasem śmiesznych słów. Oczywiście nic nie jest sztywne i oficjalne, ale słowa pięknie opisują to co dzieje się w głowie naszej Layken i jednocześnie doprowadzają do śmiechu i łez. Chyba zaczynam lubić styl pisania pani Hoover!

„Nie da się uciec do innego miasta, do innego miejsca, innego stanu. Przed czymkolwiek byśmy uciekali, to coś jedzie razem z nami. Zostaje z nami, dopóki nie znajdziemy sposobu, żeby się z tym zmierzyć.”

   Czy mogłabym tę pozycję polecić każdemu? Nie. Po pierwsze, jeśli się uprzeć, jest wiele lepszych romansów z lepiej wykreowanymi bohaterami i fabułą. Jednak nadal w tej książce jest coś oryginalnego co zachęca do dalszego czytania. Także wybór zostawiam Wam! Zaufacie mi i sięgnięcie po tę pozycję czy raczej sobie odpuścicie?

_________________________________________________________________________________

PS Do tych czekających na recenzję ostatniego tomu Dziewięciu żyć Chloe King! Niedługo pojawi się na blogu, jednak najpierw czeka Was tag! Ale spokojnie, recenzja jest w przygotowaniu :D

Buziaki :*