Motylkowo-typowo-nietypowy romans, czyli recenzja „Nieprzekraczalnej Granicy” Colleen Hoover

Witajcie!

Zanim zacznę moje paplando o drugim tomie Pułapki uczuć, tych co nie czytali zapraszam TUTAJ! Mój zachwyt nad tą serią był większy niż początkowo się spodziewałam. Dlatego stawiałam duże wymagania co do drugiego tomu. Czy zdał egzamin?

Wydawać się może, że życie Layken i Willa jest jak najbardziej w porządku. No dobra. Jest w porządku, ale do czasu. Oboje uczęszczają na studia, opiekują się młodszym braćmi i w sumie niczego im brakuje. Ale przecież nic nie jest takie kolorowe, szczególnie, gdy pojawia się osoba trzecia. Pytacie kto taki? Spieszę z odpowiedzią! Pewnego dnia, podczas wykładu, obok Willa siada Vaughn. Co w tym dziwnego? Cóż, postawcie się na miejscu chłopczyny kiedy widzi obok siebie swoją byłą dziewczynę. Nie muszę chyba wspominać jak wielkie było jego zdziwienie i zmieszanie. Wtedy odezwał się w nim instynkty faceta Nie powiem Layken, nie muszę. I co zrobiłeś, Will? Rozpocząłeś wojnę z samym sobą i to ty jesteś temu winny!

„Miłość jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Niestety, jest także jedną z tych, które najtrudniej utrzymać, i jedną z tych, które najłatwiej utracić.”

   

   Pytacie, jak mogę obarczać winą mojego kolejnego męża? Z jednej strony to dobrze, bo pokazuje nieco naturalną twarz faceta i odchodzi od ideałów, które są w większości książkach. Długo czegoś takiego szukałam. Ale z drugiej strony... No błagam! Jak można być tak głupim i nieodpowiedzialnym? Rozumiecie co czuję? Jestem rozdarta. Przynajmniej byłam. Z czasem Will się rehabilitował i na nowo skradł moje serce. Tak czy siak, długo trzymałam go na dystans. I dobrze, przydał mu się mały odwyk.

„Przystosuj się do rytmu natury; jej sekretem jest cierpliwość.”

   Szczerze mówiąc, boli mnie przewidywalność. Naprawdę, cieszę się, że sprawy potoczyły się tak jak zaplanowałam, ale z drugiej spodziewałam się czegoś co zniszczy mnie od środka, a przez siedemdziesiąt procent książki czytałam tylko o tym, jak Will cierpi, bo Layken jest na niego zła w cały świat. Przyznaję się, uroniłam trochę łez, ale po jakimś czasie zaczynało to robić się nudne, a wręcz irytujące. No i tutaj własnie chcę powiedzieć o kluczowej sprawie. Pamiętacie jak wspominałam w jakiejś recenzji o schemacie Sparksa? Właśnie. Odczułam dziwne wrażenie czegoś podobnego. Pierwsza część, codzienne życie i rozterki bohaterów, a część druga to zdarzenie, które wstrząsa ich światem. Możecie powiedzieć, że światem naszej pary wstrząsnęła Vaughn już na początku. Niech Wam będzie, ale później autorka postanowiła dorzucić jeszcze jeden wątek, według mnie niepotrzebny, bo sama nie wiem co dał i zmienił. Książka skończyłaby się i tak i tak w ten sam sposób. Możliwe, że rozwiąże się to w tomie zamykającym całą trylogię, ale o tym dowiem się dopiero za jakiś czas.

   Zaś zaskakującą rzeczą (jeśli chodzi o mnie) była narracja. W Pułapce uczuć spotykamy się ze światem przedstawionym z punktu widzenia Layken, teraz jednak autorka pokazała nam nieco wydarzenia, które opisuje Will! Ciekawe rozwiązanie, bo nie dość, że dowiedziałam się wielu... intrygujących i niepokojących rzeczy, to jeszcze poznałam słabszą stronę naszego bohatera. Oj, Will, Will, nie wiem co z Tobą będzie, stary.

„Więc teraz oboje wycinamy dynie?”

   Brakowało mi wierszy, które pojawiały się tak często w pierwszym tomie. Nadawały takiego pięknego klimatu i wprowadzały w niesamowity nastrój. A teraz? Jeden, maksymalnie dwa, okej, trzy wiersze. To nie to czego oczekiwałam po bohaterach, którzy są wielkimi miłośnikami poezji. Oczywiście brakowało mi też The Avett Brothers. Podobno Will i Layken tak ich kochają, a zaledwie pojawił się ich jeden cytat. Smutno, smutno, smutno!

   Ale nie będę taka krytyczna. Styl pisania pani Hoover sprawił, że trochę łez poleciało. Nie było to morze, jak w przypadku mojego ukochanego Pamiętnika, ale spokojny strumyczek, który na końcu zostawił uśmiech na mojej twarzy. Już dobrze, mimo wszystko kocham Willa i nie wierzę, ale polubiłam również Layken. Pokazała swoją drugą twarz i została przedstawiona jako... nieco mniej rozwodzącą się nad swoim losem. Taka mieszanka wybuchowa zadziorności i sarkazmu z pięknem i uczuciami.

„Więc tak wiele się ode mnie należy mojemu bratu.
Mnóstwo: dziękuję ci.

Mnóstwo: przepraszam.

Mnóstwo: kocham cię.”

   Podsumowując, wad jest niestety sporo. Nie umiem jednoznacznie stwierdzić czy tom drugi jest lepszy od pierwszego. To chyba zależy od gustu człowieka. Ale jeśli chodzi o mnie, Pułapka uczuć bardziej do mnie przemówiła. Nie zmienia to faktu, że polecam również drugi tom! Oczywiście, dla ciekawych jak to będzie z miłością Layken i Willa. Niedługo zabieram się za trzeci tom i mam nadzieję, że będzie jeszcze lepszy!

   A teraz coś o piosence. Dlaczego taka? Cóż, zapewne część z Was spodziewała się utwory The Avett Brothers, a co zrobiła Laura? Wrzuciła Beyonce. Z początku oczywiście pojawił się kawałek wspomnianego zespołu, ale po dłuższym zastanowieniu i przesłuchaniu innych piosenek podjęłam wybór. Sorry Beyonce, doskonale oddaje klimat Nieprzekraczalnej granicy. A co Wy o tym myślicie? Czytaliście tę książkę? Jak wrażenia?

Buziaki! ♥